“Pap, mag ik ook eens op het knopje drukken?” Het was één druk op een knop die uiteindelijk een groot deel van mijn leven heeft bepaald. Als klein jongetje mocht ik weleens met mijn vader mee naar ‘de grote bloemenveiling’. Juist, dat gebouw waar je binnen met wagentjes mocht rijden! Het voelde voor mij destijds altijd als één grote racebaan. Om 05.00 uur ’s ochtends reden wij door de grote en koude bloemenkoelingen van de Bloemenveiling richting de veilingklok. Dat was vroeg, maar dat gaf het juist de magische sfeer. Wij waren al aan het werk nog voordat de rest van Nederland wakker werd.

“Gramini! Gramini!” Klonk er altijd vanaf de tribune als ik binnen kwam lopen. Mijn vader heet Gradus en hij kocht, en koopt nog altijd, Germini’s in. Een combinatie die zich uitstekend leende voor mijn bijnaam: Gramini. De bloemenveiling was voor mij altijd een magische ervaring, tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds hoe vol ik altijd zat van enthousiasme en spanning wanneer ik wist dat ik de volgende dag met papa mee mocht naar werk. Ik kom er nu zelfs nog steeds met veel plezier.

Mijn reis in de sierteelt begon bij de bloemenveiling en monde daarna uit in een rozenkwekerij. Tijdens mijn eerste bijbaantje deed ik een kleine uitstap naar het fysieke bloemenambacht. Ik verdiende maar €2 per uur en keek met groot respect op tegen al die grote mannen die met hun blote handen – waar inmiddels meer pitten inzaten dan een gemiddelde meloen – de netten met rozen vastpakten. Het was zo mooi om te zien hoe kwekers hun bloemen zien als hun kinderen. Zij droegen veel zorg voor de beste kwaliteit.

Bloed kruipt waar het niet gaan kan; dat is precies wat er gebeurde. Op latere leeftijd werd ik opnieuw meegenomen naar de bloemenveiling door mijn vader. Er was hard hulp nodig, zowel vóór als na school. Urenlang stond ik emmers met water te vullen, Deense karren op te bouwen, tulpen in te zakken en bloemen te verdelen. Ik kan je vertellen: massa is kassa, dat is leuk voor de werkgever, maar soms kon ik écht geen emmer of kar meer zien. “Daar word je hard van” zeiden ze dan. Ik moet ze gelijk geven. Wanneer ik terugdenk aan dat werk dat ik toen deed, kan ik nu meer genieten van het werk dat ik nu mag doen.

Na mijn havo opleiding begon ik aan de studie Commerciële Economie. Spoiler Alert: dat is uiteindelijk ook de opleiding waarvoor ik ben afgestudeerd. Tijdens het uitprinten van mijn scriptie over Hukra – een stuk of 600 pagina’s – ving Johan Mansson een gesprek tussen mij en een collega op over mijn opleiding. Mansson zei mij: “Voordat je een baan gaat zoeken, heb ik wellicht een gaaf voorstel voor jou.” Hij had gelijk. Ik mocht direct de marketing gaan opzetten bij een internationaal opererende partij in de bloemenbranche. Gaaf! Wat was dat een mooie uitdaging! Tot op de dag van vandaag ben ik Johan nog steeds dankbaar voor deze kans. Ik werd weliswaar in een leeuwenkuil gegooid. Er stond nog helemaal niets qua marketing. Het was staan en gaan, vallen en opstaan maar vooral: heel veel leren en mooie resultaten neerzetten.

Toch kwam er steeds opnieuw de gedachte in mij op om zelf iets op te gaan zetten. Ondernemen, op zoek gaan naar nieuwe prikkels, uitdagingen en eindeloos veel kansen pakken: dat waren ambities die mij maar bleven prikkelen. Daar kreeg ik écht energie van. Vooral als ik hierbij ook nog eens anderen kon helpen, hoe erg ik mezelf ook zou moeten wegcijferen.

Uiteindelijk heb ik de stap gewaagd om een eenmanszaak op te starten. Dat deed ik naast mijn destijds huidige baan, mijn vangnet. De kans waar ik uiteindelijk op in ben gesprongen bleek de angst van vele ondernemers: de opkomende online wereld. Mijn online kennis en de drive om anderen te helpen kon ik mooi bundelen tot een nieuw bedrijf. Mijn beste vriend Boy van Baal had op dat moment óók een eigen bedrijf: Deboprojects. Samen met Dennis maakte hij de mooiste websites voor de meest uiteenlopende klanten. We gingen steeds vaker samenwerken, zó vaak dat ik na een tijdje maar besloot om bij hun aan te sluiten. Zo konden wij samen ‘Debo’ harder laten groeien. Allemaal uit de gedachte “wie niet kan delen, kan niet vermenigvuldigen.”

We groeiden door met Deboprojects, we kregen steeds meer nieuwe en vooral tevreden klanten. Het bleken klanten die ambassadeur werden van ons merk en de verhalen over de succesvolle samenwerkingen graag wilden verspreiden. Het deed een balletje rollen. In plaats van een gouden kogel, kozen wij voor een hagel-aanpak. We verdiepten ons in alle branches, pakten alles aan en kwamen er zo in een sneltreinvaart achter welke koers wij wel en niet wilden bevaren met het bedrijf. Inmiddels ben ik al een flinke tijd onderdeel van Deboprojects en ontwikkelen wij samen met ons team slimme digitale oplossingen voor innovatieve ondernemers in de vorm van websites, webapplicaties, systemen op maat en digital management consulting.

Ik heb het al eerder gezegd: het bloed gaat niet waar het niet kruipen kan. Daarom volgen wij tóch ons hart dat in de sierteelt ligt. Zeker 70% van onze klanten zijn werkzaam in deze veelzijdige branche en zijn afkomstig uit ons eigen sierteeltnetwerk. Ik ben ongekend trots op het aantal bedrijven die wij mogen helpen om digitaal te groeien. Het is zó gaaf om te zien is dat wij kwekers, handelaren en promotiegroepen waar ik in mijn tijd als marketing manager van Hukra al contact mee had nu óók mogen helpen, maar dan op het gebied van digitalisering. Het wereldje is klein, maar zó geweldig!

De komende tijd staat in het teken van groeien. Wij gaan onze naam in de sierteelt nog véél groter te maken. Door middel van een focus op kwaliteit en lange termijn samenwerkingen gaan wij écht een verschil maken in deze prachtige branche. Deboprojects wordt dé naam voor digitale oplossingen binnen de sierteelt. Een droom die begon met één druk op de knop. “Verkocht! Hoeveel germini’s wil je hebben Gramini?” Doe mij ze maar allemaal!